Odkąd pamiętam łaskotało mój brzuch poczucie, że jestem „skazana na sukces”.

Przyznaj , że masz tak samo.

Każdy z nas ma.

Tylko nie każdy ma odwagę się do tego przyznać.

Niektórzy o nim zapominają.

Inni trzymają owe poczucie w ukryciu przed całym światem.

Ale każdy, bez wyjątku, gdzieś w głębi siebie czuje, że jest skazany na sukces.

Swój sukces.

Dlatego ja bez cienia wątpliwości otwieram dziś szampana świętując nadejście skąpanej sukcesem chwili.

W wieku 38 lat chwyciłam sukces za gardło.

I choć moja książka jeszcze nawet nie jest wydrukowana, doznanie zwycięstwa soczyście wypełnia każdą komórkę mego ciała.

Skąd tak brawurowo-nieskromna pewność?

Sukcesem dla mnie nie jest sprzedanie 5 milionów egzemplarzy mego „bestsellera”, promowanie go u Magdy Mołek, czy zgarnięcie najlepszej półki w Empiku.

(Są to, nie powiem, iście przyjemne skutki uboczne.)

Sukcesem jest dla mnie fakt, że owy „bestseller” przewrócił moje życie do góry obcasami.

Wyciągnął ze mnie, mnie.

Tą, której doświadczam tu i teraz, siedząc na plaży o 6:28, gdzie w towarzystwie zwiastującego-jesień-wiatru oraz zapowiadających-dobry-dzień świergotów dotykam najszczerzej prawdziwego miejsca w sobie.

Nigdzie indziej nie jestem bardziej autentyczna.

Nigdzie indziej nie doświadczam czystszej radości.

Nigdzie indziej nie wypełnia mną bardziej balsamiczna spójność.

Jak w miejscu zwanym pisaniem.

Sukcesem jest, że pozwalam sobie odwiedzać to miejsce co raz częściej.

Miejsce, na które byłam skazana (od zawsze).

A na jaki sukces jesteś skazana Kochana Ty?

Spróbujesz go zdefiniować?

Czym on w gruncie rzeczy dla Ciebie jest?

Poddaj się własnej ciekawości, rozkładając na czynniki pierwsze pytanie:

Jaka jest moja własna definicja sukcesu?

Własna, nie zbudowana instagramowym wizerunkiem kogoś z zewnątrz.

Dla inspiracji wrzucam Ci słowa Mai Angelo:

„Sukcesem jest lubić siebie, lubić to, co się robi i lubić, jak się to robi.”

pomyślnego malowania własnej definicji sukcesu,

kasia.