Prowadząc ponad trzynaście lat własną szkołę językową, która na moje nieszczęście okazała się sukcesem, zaczęłam się czuć, jakbym miała w sobie dziurę, którą muszę wypełnić, by osiągnąć wewnętrzny spokój.

Poszukując idealnego pomysłu na siebie, podążałam za kierunkiem wyznaczanym przez palec mego najbliższego otoczenia lub scenariusze podglądnięte u innych. Rozpaczliwe wołanie „Pokaż mi, kim jestem!” zawsze skutkowało tym samym: odbijaniem się od ściany z napisem „Sorry, Kochana, to znowu nie to”. Uszarpana chwytaniem się w kółko różnych pomysłów, odpuszczaniem, i znowu chwytaniem się czegoś innego, postanowiłam w końcu zawierzyć nieracjonalnej myśli: „Przyszłam na ten świat, by robić rzeczy wielkie”, która niestrudzenie, z roku na rok coraz odważniej, pchała się do mojej osobistej głowy.

Nie wiedziałam, jak to będzie. Nie wiedziałam nawet, czym są „owe wielkie rzeczy”. Ale byłam przekonana, że nie chcę utknąć „tutaj” na zawsze – tylko dlatego, że lubię to, co robię. Czułam całą sobą, że gdzieś jest coś więcej. Wiedziałam, że jeśli nie znajdę brakującego puzzla, to się wykończę.

W ukryciu przed światem, wchodząc do własnej Króliczej Nory, budowałam wiarę w nieracjonalną myśl, która wytrwale łaskotała mój brzuch motylami ekscytacji.

Ta myśl od samego początku wiedziała, kim jestem i po co przyszłam na ten świat. I tak małymi krokami codzienności, ramię w ramię z rzeczywistością ogarniania świata mego przedszkolnego syna, męża i pracowników, niestrudzenie budowałam wiarę w swoją „nielogiczną” myśl. Wytwarzając na nią przestrzeń w swej głowie, sercu i wypchanym po brzegi oczekiwaniami innych kalendarzu, pomogłam jej się urzeczywistnić. W trzy lata z „pani od angielskiego” stałam się autorką dwóch książek i szczęśliwą przewodniczką społeczności kobiet, które mają odwagę marzyć wielce.

Odnalazłam brakujący puzzel.
Odnalazłam spokój ducha.
Odnalazłam wolność.
Odnalazłam siebie.