30 marca minął dokładnie rok, kiedy moje ręce w zetknięciu z klawiaturą laptopa, ośmieliły się stworzyć pierwsze 888 wyrazów mej książki: „Łaskotana skrzydłami motyli” Odkryj, czego chcesz, i zbuduj odwagę, by za tym pójść. 🦋🦋🦋 Nawet nie wiedziałam, że ten zalotny ciąg cyfr, był przepowiednią całości. Finalnie książka postanowiła złożyć się z trzech części po osiem rozdziałów (8+8+8!). Chcę…
To, po prostu ze mnie wyleciało. Gniotło mnie od czwartku. W sobotę przyduszane przeciwnościami wymusiło eksplozję. I jak to z wybuchami bywa, wymiotło ze mnie wszystko, co złapało w swe łapska po drodze. Czułam jak mój świat niczym fajansowa filiżanka, trzaska o ziemię, rozbijając się na miliony drobnych kawałeczków. Spadłam w dziurę. Ale nie w znaną…
Sorry. Ale to miało zupełnie inny cel. Miało mnie inspirować. Uskrzydlać. Wpompować rześkość entuzjazmu na „nowe”. Wchodzę i aż cała chodzę od energii, której tam doświadczam… Okazuje się, że jest wręcz przeciwnie. Z siłą odkurzacza przemysłowego wysysa ze mnie mój entuzjazm. Jak na loterii, podrzuca obrazki aktywujące zazdrość bądź falę głębokiego wstydu: „Ja też jestem…
Cztery lata mi zajęło, żeby zacząć traktować sprawę na serio. Żeby z maniakalną upierdliwością odhaczać go z listy w każdy piątek. Myślałam, że chodzi o pieniądze. 150/200 zł tygodniowo to nie jest mały koszt. Intuicyjnie wierząc w słuszność sprawy, postanowiłam Lęka-Świrka „Ile to kosztuje?!” oswajać małymi porcjami. Zaczęłam raz w miesiącu. Gdy przestał krzyczeć „po co wywalasz kasę?!”, przeskoczyłam na…
Wchodzę i zbieram zachwyconą dostojnością szczękę z podłogi. Świadomość mą oplata balsamiczne uczucie „To była dobra decyzja”. Niczym dziecko wpuszczone do wesołego miasteczka sama już nie wiem, którą atrakcją w pierwszej kolejności uraczyć, spragnioną wyjścia z cienia codzienności, prawdziwą część mnie. Wstawiam wodę na kawę i rozpakowuję walizkę spakowaną nadziejami. „No to na co masz ochotę?” Pytam…
Od czego zaczęłam pisać książkę? Od pisania? Tak. Pierwszą, którą mój Lęk-Świrek zdusił na czterdziestej stronie heroicznego udowadniania światu „radę dam!”. Drugą pisało moje życie przez czternaście lat, więc można powiedzieć, że zwyczajnie ze mnie wyleciała. Trzecią, która aktualnie ubieramy w graficzne fatałaszki – „czcionka ta, a może jednak ta”… tą którą prawdziwie chciałam dać…
„Po co Ci ta grupa? Pamiętasz? Już raz próbowałaś i jak się to skończyło?! „ Lęk-Świrek skutecznie sabotował naciski Pauliny „zacznij pokazywać się w social mediach”. Sama nie wiem… chcę przecież pisać, a to gadanie, mówienie jak ktoś ma żyć… to nie moja para rubinowych trzewików. Jednakże za każdym otulającym wygodą przyznaniem racji lękowym podszeptom „nie potrzebujesz tego”, gdzieś z…
Już od momentu wyjścia z auta wiedziałam, że to była dobra decyzja. Wystarczyła sekunda dotknięta miękkością zachodzącego słońca. Jedno spojrzenie w oczy roślinności odstrojonej w powabności pajęczej sieci. Wystarczyło by świadomość mą oblało ekscytujące doznanie „jestem w domu”. Moim domu. Tęskniłam. Domie mój. Jak ja za Tobą tętniłam… Nie było mnie tu trochę. Zapomniałam o Tobie…
Zuzia pyta:„Jak wiedzieć, czy to, co naprawdę chcemy jest dla nas dobre? Czy może to tylko dla nas pułapka myślowa?” Jak mądrzy się stare porzekadło: you never know until you try. „Ale ja nie jestem na to jeszcze gotowa…”…muszę przecież jeszcze zamówić Francja-elegancja bluzkę.…obraz z tyłu zawiesić (taki jak ma Marie w swoim show).…mikrofon kupić.…lekcję dykcji…
Odpowiedź na to pytanie wyciągnięta z mego wnętrza, natychmiast uaktywniła słodycz radości doprawionej słuszną porcją goryczy wyrzutów sumienia. „Jedziesz z nami do Warszawy? Pójdziemy do Zoo i sklepu Lego.” Jasne, że nie chcę. Prawdziwa cześć mnie uśmiecha się już całą szerokością buzi na otwartą w wyobraźni możliwość 24 godzin spędzonych w samotności robienia co chcę….
Wiedziałam, że jak mu powiem, będzie po wszystkim.A przecież nie chciałam tego kończyć. Dopiero się poznaliśmy. Żar naszej relacji rozniecał się ze spotkania na spotkanie.Czułam jakbym robiła coś złego. „W końcu to mój mąż. Poznaję kogoś powinien o tym wiedzieć!”Serio? Przecież wiem, jak potoczy się historia naszego trójkąta w momencie, gdy wszystko wyjdzie na jaw.Pierwsza…
W poprzednim Espresso zdradziłam Ci sekret jak opiekując się własnym entuzjazmem dla pomysłu Kasia-pisarka, ukryłam go przed całym światem. Dziś, jestem Ci winna wyjaśnienie. Był ktoś, kogo nieświadomie zaprzęgłam do ciągnięcia „nowa ja” wózka, ramię w ramię z moim osobistym. I choć nie mając pojęcia, że została uwikłana w tą robotę, cudownie spełniała rolę mego…